Historia szkoły

1 października 1968 roku po raz pierwszy zabrzmiał dzwonek w budynku szkoły zawodowej przy ulicy Długiej 9 w Warszawie. Zasadniczą Szkołę Zawodową Specjalną nr 54 powołano decyzją Nr S04-0144-31/1/68 warszawskiego Kuratora Okręgu Szkolnego, a wybudowano z funduszów społecznych w trakcie akcji „Tysiąc szkół na tysiąclecie”. Uroczystego otwarcia dokonano w dniu 21 października 1968 r.

Przez dwadzieścia lat szkoła kształciła jedynie młodzież upośledzoną umysłowo w stopniu lekkim w trzech zawodach: ślusarz, stolarz, tapicer. Ta sytuacja zmieniła się 1 września 1988 r., gdy decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania powołano Zespół Szkół Zawodowych Specjalnych nr 1. W skład Zespołu, oprócz istniejącej szkoły zawodowej, weszły dwie inne: szkoła przysposabiająca do zawodu i szkoła zawodowa dla niedosłyszących (później dla słabo słyszących). W dniu 15 kwietnia 1989 r szkoła otrzymała imię Kazimierza Kirejczyka, zasłużonego pedagoga, inicjatora budowy placówki.

W latach dziewięćdziesiątych nastąpiły w Polsce znane powszechnie ogromne zmiany. Szkoła, żeby przetrwać i rozwijać się w gospodarce rynkowej, musiała się zacząć przeobrażać. W tej sytuacji dyrekcja decyduje się na poszerzenie oferty zawodowej. W roku szkolnym 1993/1994 pojawiają się dwa nowe kierunki – ogrodnik dla uczniów lekko upośledzonych i fotograf dla młodzieży słabo słyszącej.

W 2000 roku placówka po raz kolejny stara się wyjść na przeciw oczekiwaniom uczniów i wymogom rynku. Powołane zostają kolejne kierunki kształcenia: fryzjer, sprzedawca i cukiernik.

W styczniu 1997 r. z nazwy placówki znika przymiotnik ” zawodowa”. Pełna nazwa brzmi odtąd Zespół Szkół Specjalnych nr 1 im. K. Kirejczyka. Nie była to jednak ostatnia zmiana.

W 2002 r. decyzją Starosty Powiatu Warszawskiego zlikwidowana zostaje szkoła przysposabiająca do zawodu i dla słabo słyszących. Rolę kształcenia młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie całkowicie przejmie powołana również w 2002 r. Zasadnicza Szkoła Zawodowa Specjalna nr 54, będąca placówką ponadgimnazjalną. I tak oto po wielu perypetiach szkoła na Długiej wróciła do swej pierwotnej nazwy, tracąc niestety przy okazji patrona.

W 2004 r. zostaje powołany do istnienia Zespół Szkół Specjalnych nr 105, któremu ponownie nadano imię Kazimierza Kirejczyka. W skład Zespołu wchodzą: Zasadnicza Szkoła Zawodowa Specjalna nr 54 i Szkoła Specjalna Przysposabiająca do Pracy nr 1. W pierwszej kształci się młodzież lekko upośledzona, a w drugiej upośledzona umysłowo w stopniu umiarkowanym i znacznym.

Obecna szkoła tylko w niewielkim stopniu przypomina swą imienniczkę sprzed ponad 50 lat. Zmiany dotyczą zarówno struktury i organizacji nauczania, jak i budynku. Nie zmieniła się ogólna kubatura i elewacja budynku, a jej powierzchnia wynosi ciągle 1813 m2, ale wewnątrz zmiany są kolosalne. Szkoła przeszła kilka kapitalnych remontów, dzięki czemu jest nie tylko ładna, ale i bezpieczna. Uczniowie mają do dyspozycji część administracyjno-szkolną budynku (800 m2), część laboratoryjną (dawne warsztaty szkolne 1020 m2) oraz boisko (648 m2).

Obecnie w szkole kształci się blisko 200 uczniów w siedmiu zawodach: ogrodnik, stolarz, tapicer, fryzjer, cukiernik, introligator, pracownik pomocniczy obsługi hotelowej, pracownik pomocniczy gastronomii. W ciągu tych lat zmieniały się nie tylko zawody czy wnętrza szkoły, zmieniali się oczywiście dyrektorzy, nauczyciele i przedmioty. Obecnie młodzież niepełnosprawna intelektualnie uczy się języków obcych, informatyki i przedsiębiorczości oraz fizyki i geografii. Świat nieustannie się zmienia, więc przeobraża się i nasza szkoła, miejmy nadzieję, że ciągle w dobrym kierunku – jak najlepszego przygotowania młodzieży niepełnosprawnej do życia w społeczeństwie.

Kazimierz Kirejczyk (1910-1986)

Urodził się we wsi Rudawka w dość licznej rodzinie. Był najstarszy i rodzice wiązali z nim duże nadzieje. W 1929 r ukończył Seminarium Nauczycielskie w Grodnie, a w 1935 r obronił pracę magisterską w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Po studiach zaczął uczyć w szkole specjalnej. Później pracował w Instytucie Matki i Dziecka, w Ministerstwie Oświaty, był redaktorem oraz wykładowcą na wyższych uczelniach. W 1964 r otrzymał dyplom doktora nauk humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1968 r uzyskał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

Poza pracą zawodową zajmował się działalnością społeczną. Był aktywnym członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego, działał w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci i Polskim Związku Głuchych. Dzięki jego zaangażowaniu powstało kilka placówek oświatowych: Zasadnicza Szkoła Zawodowa Specjalna nr 54, Ośrodek Pracy Kulturalno-Oświatowej, Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących. Swoje całe życie poświęcił problematyce pedagogiki specjalnej i szkolnictwa specjalnego.

Był człowiekiem niezwykle aktywnym. Pracował naukowo, pisał artykuły do prasy pedagogicznej, wydawał książki (np. „Głusi – wybrane zagadnienia”, „Pomoc dzieciom mającym trudności w nauce”, „Upośledzenie umysłowe – pedagogika”), wygłaszał referaty na zjazdach i konferencjach zarówno w kraju, jak i zagranicą, prowadził wykłady dla studentów, przyszłych nauczycieli. W 1973 r ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę, ale do końca życia prowadził zajęcia ze studentami Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej (obecnie Akademii Pedagogiki Specjalnej) w Warszawie.

Za pracę i działalność na rzecz osób niepełnosprawnych Kazimierz Kirejczyk otrzymał wiele odznaczeń, nagród i wyróżnień, na które zasłużył całym swoim życiem. Był nie tylko wybitnym pedagogiem, uczonym i praktykiem pozwalającym zrozumieć istotę i konsekwencje niepełnosprawności, ale także życzliwym i skromnym człowiekiem. Pozostawił po sobie nie tylko dzieła, z których do dziś korzystają studenci i nauczyciele, ale wdzięczną pamięć ludzi, z którymi i dla których pracował.

Zmarł 25 marca 1986 roku. Pozostał po Nim cenny dorobek naukowy i wdzięczna pamięć ludzi, z którymi i dla których pracował. Pozostało po Nim puste miejsce, gdyż nie ma takiego drugiego człowieka i tak wszechstronnego naukowca w zakresie pedagogiki specjalnej.